برگ چهل و چهارم دفتر عشق

دوستان عزیز سلام<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

باز هم از شما به خاطر لطفتون ممنونم. اول از همه یه دو بیتی  از مولانا در مورد بیوفایی میگم که یه کم دلم خنک بشه J بعدش به یکی از غزلیات مولانا میپردازیم

اندر دل بی وفا غم و ماتم باد

آنرا که وفا نیست ز عالم کم باد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد

جز غم که هزار آفرین بر غم باد

یکی از دوستان که لطف کرده بود و پیام گذاشته بود و خواسته بود که شعر مرغ باغ ملکوتم رو بنویسم. این غزل منسوب به مولانا هست و در بسیاری از نسخه های دیوان شمس چنین غزلی نیست به عقیده خود من هم احتمال اینکه این غزل از مولانا باشه کمه چرا که به طور کلی در یک مسیر دیگه ای قدم گذاشته و سنخیتی با افکار و عقاید مولانا نداره و توالی سیر صعودی مولانا در عشق رو به هم میزنه. مولانا دیوان غزلیات رو بعد از از مرحله پختگی نوشته و در اون زمان بعید به نظر میاد که چنین سوالاتی در اون زمان در ذهن مولانا بوده باشه. به هر حال این غزل بسیار زیباست که باهم میخونیمش:

روزها فكر من اينست و همه شب سخنم

كه چرا غافل از احوال دل خويشتنم

از كجا آمده‏ام آمدنم بهر چه بود

به كجا مي‏روم آخر ننمائي وطنم

مانده‏ام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا

يا چه بوده است مراد وي از اين ساختم

جان كه از عالم علويست يقين مي‏دانم

رخت خود باز برآنم كه همانجا فكنم

مرغ باغ ملكوتم نيم ازعالم خاك

دو سه روزي قفسي ساخته‏اند از بدنم

اي خوش آنروز كه پرواز كنم تا بر دوست

به اميد سر كويش پر و بالي بزنم

كيست در گوش كه او مي‏شنود آوازم

يا كداميست سخن مي‏كند اندر دهنم

كيست در ديده كه از ديده برون مي‏نگرد

يا چه جانست نگويي كه منش پيرهنم

تا به تحقيق مرا منزل و ره ننمايي

يكدم آرام نگيرم نفسي دم نزنم

مي وصلم بچشان تا در زندان ابد

از سر عربده مستانه بهم درشكنم

من بخود نامدم اينجا كه بخود باز روم

آنكه آورد مرا باز برد در وطنم

تو مپندار كه من شعر بخود مي‏گويم

تا كه هشيارم و بيدار يكي دم نزنم

شمس تبريز اگر روي بمن ننمايي

والله اين قالب مردار بهم درشكنم

شاید اگر خیام یک رباعی سرا نبود و غزل میگفت نزدیکترین احتمال به این بود که این غزل مربوط به خیام میشه. همونطور هم که دیدید شعر نیازی به توضیح و تفسیر نداره.

با آرزوی شادی و سلامتی

قربان شما واثق